شاید تحمل این فشار براش سخت بود، اما اصلا به روی خودش نمیاورد، چون هدفی پشتش بود که نمیذاشت مشکلات تاثیری روش داشته باشه و در مقابلش مثل کوه ایستاده بود. خدایی خیلی هنر میخواد که بشه اینجور پای ارزش ایستاد و کوتاه هم نیومد حتی اگه تحت فشار باشی. زیر آسمون شهر، توی این سرمای آبانی که شاید تو چند سال اخیر بی سابقه بوده، و سوزش تا مغز استخون نفوذ می کرد، نمیدونم چجور می تونست تحمل کنه؟ خیلی ریلکس با مانتو و شلوار کوتاه، آستین بالا زده، موهای بیرون ریخته و به یه روسری شالی اکتفا کرده بود؛ بدون دستکش و کاپشنی، یا حتی مانتوی ضخیمی که تو سرما حفظش کنه. اونطرف هم یه خانوم دیگه، با متانت و آرامشی خاص، با وجود چتر و کاپشن و زیرپوش های گرم و...، شاید خیلی براش دستگیر بود اما با این وجود چادرش رو تو باد و بارون حفظ می کرد و خم ابرو نمی آورد. پ.ن: ....
نویسندگان وبلاگ :
ابراهیم .ب (@)[1]
چشم بر پنجره ام دوخته ام تا شاید ...
شاید این جمعه بیاید شاید...
