آیا ما هم این اندازه به پروردگارمون اعتماد داریم؟

یا باسط الیدین بالرحمه....

خدا هم دستاشو بازکرده و میگه بیا بندهء من،‌ بیا تو بغل خودم که بهتر از این، جا گیرت نمیاد...

اما... راستش چجوری بگم خدای من،‌ نه اینکه بهت اعتماد نداشته باشم اما می ترسم خودمو به خودت بسپرم و رها بشم از خاک.

به خودت قسم میدونم از مادر مهربانتر و از رگ گردن نزدیکتری، ولی یه جورایی ته دلم خالی میشه وقتی میخوام رها بشم و بیام تو آغوش رحمتت.
شک دارم... :(

اعتقادم اونقدرا بالا نیست. منم مثل جماعتی هستم که وقتی برای نماز بارون بیرون رفتن، حتی به اندازه اون بچه ای که چتر آورده بود تا خیس نشه نبودیم. محکم و بایقین قلبی قدم بر نمیداریم.

چی میشه یه معرفت هم به ما بدی؟ چی میشه یه کارمون کنی که به جز در خونهء‌ خودت در هیچ خونه ای رو نزنیم؟

آخه چیکار کنیم وقتی بلا میاد سراغمون یادت میوفتیم؟ باز دمت گرم، مگه تو بیاد ما باشی. وقتی دلت برامون تنگ میشه یه غم میندازی تو دامنون تا بهت یه سر بزنیم و بازهم دور و بر حرم سر و کله مون پیدا بشه. و چقدر مهربونی تو که وقتی با کمال پررویی میایم و حاجت در خونت میاریم با روی باز ازمون استقبال می کنی و خوشامد میگی، انگار نه انگار این بندهء بدت با وقاحت تمام اومده خواسته اش رو بگیره و بره. بره که بره...