هر زمان دلم می گرفت و بدنبال کسی بودم تا درد و دل کنم برایش، تنها اورا می یافتم که بهترین یار و غمخوارم می شد. روزهایی میشد سه بار به سراغش می رفتم و کنارش می نشستم صورت برضریح و سنگهای حرمش می ساییدم و آرامش حقیقی را آنجا می یافتم. هر غمی را که بر دل داشتم با دیدن شکوه بارگاهش فراموش می کردم و فرو می رفتم دردریای جود و کرمش. تمام سیاهی ها ذوب می شدند در حرارت محبت این کریمه و رخت بر می بستند دردها در این دارالشفای الهی که به حق بابی از رضوان است. پ.ن:
در کوچکترین مسائل و مشکلات، در هر زمان ممکن سراسیمه رو به حرمش روان می شدم. آرزوهایم و دعاهایم را حتی کوچکترینشان مستجاب شدند و دست رد بر سینه ام نخورد در این آستان.
هر چه خواستم، هر چه طلب کردم و یا اشاره نمودم عطا نمود. بذل عنایتی فزونی می نمود و توقعات من فزون تر.
.... حالا می بینم خود را در جایگاه (ثعلبه) که با دعای پیامبر ثروتی بر هم زد و هرچه این مال و منال بیشتر می شد فرصت نماز جمعه را هم از دست می داد و ارتباط او با پیامبر خدا(ص) به طور کلی قطع گردید.
مهربان بانو؛ تو می بینی بی وفایی مرا و هماره می گسترانی خان رحمتت را در برابرم. تو را به جان برادری که ندیدی و پر کشیدی در هجرش، رازی مشو بر این فاصله ای که میان دستهایم و ضریحت افتاده. مرا کفایت نمی کند اندک نظاره ای که هر صبح بر گنبد زردت می نمایم و سلامی که بر فراز یک پل بر تو نثار می کنم. هرچند زیباست صبح لحظهء خورشید در طلوع، روزی که با سلام به تو می شود شروع؛ اما اذنم ده تا گره بخورد انگشتهایم بر شبکه های ضریح مطهرت، آخر دلم هوای باران دارد. زیباترین خاطره هامان نگفتنی ست، تصویر صحن خلوت و باران نگفتنی است، باران میان مرمر آیینه دیدنیست این صحنه در برابر آیینه دیدنیست. مرغ خیال سمت حریمت پریده است، یعنی به اوج عشق همینجا رسیده است...
به خدا خواسته ای دگر ندارم. شاید برای همین سراغت را نمیگیرم، خب نامردمان چنین خصلتی دارند که وقتی کارشان بیافتد سراغت را می گیرند؛ اما به نامت سوگند فقط می خواهم ببینمت، به من اجازه در اوج پر زدن می دهی؟
- بانو تمام کشور ما خاک زیر پات، مردان شهر نوکر و زنها کنیزهات.
- عکاس: مهدی رضایی
- برگزیده مجله پارسی نامه در تاریخ چهارشنبه 17 اسفند 90.
نویسندگان وبلاگ :
ابراهیم .ب (@)[1]
چشم بر پنجره ام دوخته ام تا شاید ...
شاید این جمعه بیاید شاید...
