دلم را با غمت انسی ست انگار، عادت کرده اند با هم، به غیر از هم نمیخواهند یاری را، چه گرم است جمعشان با هم.

چه خوش باشد نباشد هیچ دردی غیر از درد هجرانت. چرا که مرحمش باشد نظر بر عمق چشمانت.

فراقت کرده بی تابم. زبس که ناله سر کردم، مرا مردم رها کردند در بیت احزانم.

تو که بودت حیاتی بود، نبودت گشته یک عادت؟ شاید ترک عادتش سخت و ممکن نیست به این راحت.

مشو راضی به غیبت ها که ما را درد بسیارست. بیا آخر که ما را با ظهورت کار بسیار است.

بیا؛ نامردمان گویند افسانه هستی و افسون. دروغان را تو رسوا کن که یاران گشته اند محزون.

اگر گوید کسی با یک گل تنها، بهاری نیست. شکوفا شو، گل نرگس به تنهایی بهارانیست.

بیا ای مهربان یارا غمت آخر کشد ما را. دگر بی صاحبی سخت است دنیا را.

پ.ن:
- اللهم عجل لولیک الفرج. برای ظهور دعا کنید که صلاح کار ما در دعا برای ظهوره.
- اولین باره که به اصطلاح شعر!! گفتم. اگه تو این باره کمکم کنید ممنون میشم.
- برگزیده مجله پارسی نامه در تاریخ پنج شنبه 11 اسفند 90.

نوشته شده در پنج شنبه 90/12/11ساعت 4:7 عصر توسط محمدمهدی . ر نظرات ( )