گاهگاهی می نشینم و از سر دل، درد و دل می کنم در گوشه ای تنها و ناشناس، از هرچه دلم بخواهد و از هرچه دلم پر باشد. غمبادهایم را خالی می کنم در این صفحات که همرازم شده اند و شریک می شوند با غم ها و غصه هایم، شادی ها و سرورم. دردها و بغضها و حتی گریه هایم.
اما در عین حال هستند عدهء زیادی که می خوانند حرفهایم را و گاهی نیز همدردی می کنند و عده ای نیز ساده از کنارم می گذرند.
همین است خاصیت وبلاگ نویسی. می توانی خیلی چیزهایت را در وبلاگت شریک شوی. و دیگران بخوانند قصه هایت را، و غصه هایت را بخورند. با تو بخندند و با تو اشک بریزند و با تو بجوشند.
آخ که چه عالمی دارد این وبنوشت ها. خلاصه ای از جامعه را میابی در درون هر وبکده. و هرکس به اقتضای خودش می نگارد از هر کجا و می نگرد بر هر جا. پر است از مشکلات و متعلقات و منویات و مسئلات و مطربات و مبتذلات و ...
و نیز می توانی عبادت کنی، آری عبادت. آن بنویسی که خیری باشد از برایت، حتی اگر زنده نبودی؛ به یادگار بماند نوشته ات و باقیات الصالحاتی شود برای آخرتت.
اگر می خواهی بیا. بسم الله بگو و همراه شو.
اما یک چیز را بدان. تنها چیزی که تو را بالا می برد اخلاق است و بس.

*****

پارسی بلاگی ها بخوانند: اخلاق همان چیزی است که پارسی بلاگ را بالا برد و همانیست که اگر نباشد کم رونق می کند این محیط را که جزء سالمترین میزبانهای وبلاگ نویسی بوده است بلاشک.
اما مدتی است میبینیم همین اخلاق رو به نزول است و شاهد این مدعا پیامهایی است که در پیامرسان شاهدیم.
آیا مدیران غافل شده اند از این مسئله و رو به سود آوری آورده اند؟ نمی دانم. اما دغدغه ای شده است برایم که این چیست دارد بر سر پیامرسان می آید؟
ارزشی ها کم شده اند و یا کمتر نقش ایفا میکنند در این محیط اجتماعی. یک کوله بار خاک نشسته بر نوشته های بعضیشان و بر پیکره وب برخی نیز نوشته:

دلیلش را نمی دانم. امیدوارم کاری بشود تا نبینیم آنچه که داریم می بینیم. و نگذاریم بدتر شود و همین ابتدا راهکاری بجوییم.

پ.ن:
- در سلامت اکثر افراد شکی نیست. اما باید مراقب سلامت فکرشان نیز بود تا مبادا به خطر بیافتد.
- اینها همه حرف های دل تنگم بود.
- برگزیده مجله پارسی نامه در تاریخ سه شنبه 2 اسفند 90.