انقلاب اسلامی ایران تولدی دیگر را جشن گرفت و میلیون ها ایرانی در این جشن ملی حماسه آفریدند با حضورشان. نمی دانم چه حکمتی در این حضورها نهفته است.هرچه میگردم مثالی برای اتحاد نمی یابم که پس از سه دهه از یک انقلاب، مردم به صحنه می آیند و سال به سال استوارتر و فاتحانه بر نظام کشورشان مهر تایید می زنند. چه سری است؟ نسل سومی ها این کشور که رنج دوران شاهنشاهی نچشیده اند و زخم جنگ تحمیلی نخورده اند، حضوری بس گسترده دارند در این راهپیمایی ها... چه رازی در آن نهفته؟ چرا در میان اینهمه فشار و تحریم و تبلیغات سوء، باز هم این ملت ایستاده و با صلابت، با سینه های سپر شده، از حاکمیت نظام و دینش دفاع می کند و پای آرمانهایش ایستاده است؟ راهپیمایی 22 بهمن جاری را از دریچه دوربین نگریستم. صحنه هایی ثبت کرده ام که هر یک جای تامل بسیار دارد. هم برای دوستان و هم برای دشمنان. صحنه هایی که شاید بارها دیده ایم... و از تماشای آن روزنه های پر نوری از امید در دلهامان روشن شده و در خیل عظیم راهپیمایان، لبخندها بر لب نشانده. اما از سویی دغدغه و اضطرابی انداخته و می اندازد در دل سیاه دشمنان و خیال واهی تسلط بر این خاک و بوم را روز به روز از مخیله شان می زداید... آن چیزی نیست جز رویش پر امید جوانه ها ... پ . ن: 
- معصومه زهرا خانوم رو از قلم انداختم.
- استفاده از تصاویر با ذکر منبع بلامانع است.
- با تشکر از مرکز حجاب ریحانه النبی علیهاالسلام از مساعدت و همکاری.
نویسندگان وبلاگ :
ابراهیم .ب (@)[1]
چشم بر پنجره ام دوخته ام تا شاید ...
شاید این جمعه بیاید شاید...
