در این بین هر باشگاه می بایست بنابر بودجه ای که در دست دارد و یا می تواند به دست آورد، اقدام به خرید فوتبالیست کند. و به اندازه وسع مالی باشگاه و هیئت مدیره، بازیکن مورد نظر مربیان را جهت نیل به آرمان خویش در فصل جدید رقابتها جذب کند. حال این آرمان ممکن است کسب قهرمانی باشد یا کسب سهمیه آسیایی، یا حضور در میان تیم های صدر جدول و یا حتی برای سقوط نکردن.پس هدف، وسیله را تعیین می کند. حال در مدت فصل نقل و انتقالات، برخی تیم ها زودتر از سایرن دست به کار شده اند، چرا که تیم های متمول سریع عمل می کنند تا بازکنان مرقوب تر را برای تیم خود برگزینند، قبل از آنی که حریفان گوی سبقت را از آنان بربایند. در مرحله بعد، تیم های کم بضاعت تر وارد عرصه می شوند و الباقی بازیکنان را دستچین خواهند نمود.

در اینجا نکته ای قابل تامل است. بدون شک تیمهایی ثروتمند در حال حاضر بازیکنان گران قیمتی را خریداری نموده و یا در حال مذاکره و عقد قراردادهای چندصد میلیونی و میلیاردی با گزینه های مورد نظر خود هستند و به دلیل رقابت حساس باشگاه ها و بازیکن سالاری در کشور ما، از عقد قرار دادهای فراتر از سقف قانونی نیز فروگذار نیستند، چرا که اگر بخواهند طبق سقف قراردادها،  خرید نموده و یا با بازیکنان خویش تمدید نمایند، طرفی نمی بندند و نخواهند توانست یک تیم کهکشانی و متشکل از ستاره های فوتبالی تشکیل دهند. پس لازمه بستن یک تیم فوق ستاره، تخلف قانونی است، همانچیزی که در عملکرد باشگاهها شاهدیم. قابل توجه نیز آنست که در بسیاری موارد خود باشگاه داران بدان معترفند و اگر هم اذعان ننمایند، شواهد بسیاری برای اثبات این مدعا وجود دارد.

یک مسئله اساسی در این بین حائز اهمیت است، و آن اینکه اگر باشگاهی اقدام به پرداخت هزینه مورد توافق با بازیکنان را دارد، حتی اگر بیشتر از سقف تعیین شده مالی باشد. مستلزم این است که سرمایه هنگفتی در خزینه اش داشته باشد و اگر یک پشتوانه عظیم مالی نداشته باشد، هرگز نخواهد توانست دست به چنین خریدهای سرسام آور بزند. با توجه به این تعاریف، خرید بازیکن گران قیمت باید یک نتیجه و سود آوری برای باشگاه نیز داشته باشد. آیا این پولهای سرسام آور هزینه شده، به باشگاه باز خواهد گشت؟ آیا سودی از این تجارت میلیاردی نصیب باشگاه و باشگاه داران خواهد شد؟ آیا خرید و فروشها و نقل و انتقالات بازیکنان و کسب نتایج مطلوب در فوتبال، ارزش این همه هزینه کرد را دارد؟

حال با این اوصاف، آیا تیم ها سود می کنند یا زیان؟ باشگاهی که بیش از 20 میلیارد هزینه می کند برای یک سال فوتبالی خود، نمی بایست سودی فراتر از این مقدار به دست آورد؟

قدر مسلم اگر تیمی نتواند حداقل هزینه های خود را به دست آورد دچار خسارت شده است و ادامه کار در این عرصه را عقل سلیم تایید نمی نماید. دقیقا همانچیزی که در سالهای گذشته برخی تیم ها دچار آن شدند و در آخر به لیگ پایین سقوط نموده و تمام بازیکنان گران قیمت خود را به فروش گذاشتند. با توجه به این نکته، پس تیم های دیگر سود آوری خوبی دارند که هر سال ده ها میلیارد صرف خرید و فروش بازیکنان می کنند. آیا غیر از این است؟

دقیقا غیر از این است. باشگاه های متضرر اگر ورشکسته شدند، به دلیل خصوصی بودنشان بود.
رقابت در لیگ ایران هیچگونه سود آوری برای باشگاه ها و باشگاه داران نداشته و کسب در آمد در فوتبال داخلی مان، واژه ای غریب است که مدیران باشگاه ها و هیئتهای مدیره شان با آن بیگانه اند.
پس این همه ثروت را از کجا می آورند؟ چرا این پول ها تمامی ندارد؟ آیا به کر متصلند؟ این منبع بی پایان کجاست؟

این سوال، دقیقا همان چیزی است که بسیاری از ما می دانیم پاسخش را و ذره ای بدان اعتنا نداریم. می دانیم چگونه تامین می شود و اهمیتی بدان نمی دهیم. آری، دولت. و نه دولت، بلکه ثروت ملی، سرمایه عمومی و همان بیت المال. بیت المالی که متعلق به من است، متلعق به توست، متعلق به تمامی مردم ایران است، عده ای بی توجه به آن شده اند و ریخت و پاش می کنند و حیف میل می نمایند آنرا و شب با خیالی آسوده و بدون عذاب وجدان سر به بالش می گذارند.

قصدم از بیان این مطالب تعطیل نمودن فوتبال نیست، منطقی است که برای سرگرم کردن جوانان به این ورزشها و رقابت ها نیازمندیم. اما هزینه کردهای بی بازگشت و این مخارج سنگین را باید به مردم تحمیل نمود؟

باشگاه ها فوتبال در سایر کشورها تمام هزینه هایشان را خود تامین می کنند، از راه پخش تلوزیونی، تبلیغات، تماشاگران، فروش محصولات ورزشی، اسپانسر و ... علاوه بر آن سود آوری نیز برای صاحبان باشگاه ها نیز دارد، می خواهد خصوصی باشد و یا به صورت سهام و متعلق به طرفداران.

اما متاسفانه مدیران باشگاه های فوتبال کشورمان با ثروت ملی جولان می دهند و تیمهای کهکشانی می سازند، و با همه اینها در آخر فصل دست بسیاری شان به جامی نمی رسد. همچون تیمهای پر هزینه ای که در سال گذشته در حال سقوط به دسته پایین تر بودند با تمام طرفداران و بازیکنان گران قیمتشان. برخی مدعیان دیگر نیز در رقابتهای آسیایی دست خالی بازگشتند. همه اینها در حالی بود که یک تیم ساده با بازیکنان بسیار ارزان، با صرف هزینه بسیار پایین، جزو تیمهای دریافت کننده سهمیه آسیایی شد. آیا این زنگ خطری برای ما نیست؟

آقایان مدیر، با کدام پول و ثروت این همه گرد و خاک به راه انداخته اید؟

گاهنوشت:
- در سالهای اخیر، همه ما فوتبال دوستان این مسئله را تجربه کرده ایم که فوتبالیستها نسبت به هیچ تیمی تعهدی نداشته و غیرتشان برای لباسی که به تن می کنند نیست... تنها پول را می شناسند و چکهای وصول شده را... استقلالی و پرسپولیسی هم ندارد، خودمان را گول نزنیم.
- درد سرتان نمی دهم. میروم به همان فوتبال دستی ام برسم...