مسیر انقلاب به ایستگاه های متفاوتی می رسید. برخی تصور می کردند که دیگر مسیرشان با مسیر انقلاب یکسان نیست و ساز جدایی سر می دادند. از قطار انقلاب پیاده شدند و راه خویش پیش گرفتند. و این قطار به راه خود ادامه داد... برخی نگران شدند که چرا چنین است؟ چرا کاسته می شود از تعداد آنانی که از ابتدا یار و همراه ما بوده اند؟ اگر بر همین منوال باشد، دیگر چه کسی خواهد ماند و یاریمان خواهد نمود در چالش ها و مشکلات آتی. آیا تنها خواهیم ماند در برابر موج مشکلات؟ در وقایع سال 88 عده ای چند، نیز از خیل همراهان جدا شدند. برخی گفتند که انقلاب فرزندان خودش را می خورد! رهبر فرزانه مان در سال 78 این نکته را بیان فرمودند که: «نباید خیال کرد که اگر چهار نفر آدمى که سابقه انقلابى دارند، از کاروان انقلاب کنار رفتند، پس انقلاب غریب ماند. نه آقا، همه انقلابها، همه فکرها، همه جریانهاى گوناگون اجتماعى، هم ریزش دارند، هم رویش دارند؛ ریزش در کنار رویش ... این‌طور نیست که شما خیال کنید حالا چهار نفر آدمى که از راه برگشتند و نیرویشان تمام شد، معنایش این است که نیروى این گردونه عظیم تمام شده است.» آری براستی همین گونه است. از همان صدر اسلام نیز چنین بوده. سابقه داران اسلام، شخصیت های بزرگی چون جناب طلحه، زبیر، سعد بن ابی وقاص و ... حضرت امیرالمومنین را تنها گذاشته و بعضیشان در برابر حضرت نیز ایستادند. اینان ریزش بودند. در عین حال رویش نیز بود، شخصیتهایی چون عبدالله بن عباس، محمد بن ابی بکر، مالک اشتر نخعی، میثم تمار و بسیاری دیگر، رویش های جدید بودند. در نظام جمهوری اسلامی مان نیز رویشهای بسیاری داشته ایم. از ترورهای ناجوانمردانه دشمنان کاملا می توان این را دریافت که می خواهند با این رویش ها مقابله کنند. گیریم که در باورتان به خاک نشسته ایم با رویش ناگریز جوانه چه می کنید؟ جوانان هم سن و سال من، آینده سازان آینده ای نه چندان دور خواهند بود و موتور حرکت این نظام و این کشور. ادامه دهنده راه شهیدان انقلاب، جنگ تحمیلی و شهدای هسته ای... گاهنوشت:
اما در واقع این فرزندان بودند که می خواستند نظام را تکه تکه کنند و ببلعند... برای اهداف خویش، پا بر آرمانهایی گذاشتند که برایش زحمت کشیده بودند. آنها بودند که دیگر نمی خواستند هم مسیر باشند با کاروان نظام اسلامی.
و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهایتان زخم دار است
با ریشه چه میکنید؟
گیریم که بر سر این باغ نشسته در کمین پرنده اید
پرواز را علامت ممنوع می زنید
با جوجه های نشسته در آشیان چه میکنید؟
گیریم که می کشید، گیریم که می برید، گیریم که می زنید،
- تقدیم به تو ای رویش پر امید جوانه ها، زخم خورده جبهه و جامانده از شهادت. به امید توفیقات روزافزونت دکتر جلیلی.
نویسندگان وبلاگ :
ابراهیم .ب (@)[1]
چشم بر پنجره ام دوخته ام تا شاید ...
شاید این جمعه بیاید شاید...
